ครบวาระ NBA Finals 5 ปี กับความทรงจำมิรู้ลืม / MVP

คอลัมน์ Buzzer Beat โดย MVP

ศึกบาสเกตบอล เอ็นบีเอ (NBA) รอบชิงชนะเลิศ 2021 ย่อมมีผู้ชนะที่ได้ชูถ้วย “แลร์รี โอ’ไบรอัน” ครั้งแรกรอบ 50 ปี โดย ฟีนิกซ์ ซันส์ ยังไม่เคยสัมผัสแชมป์ นับตั้งแต่ก่อตั้งแฟรนไชส์ 53 ปี ขณะที่ มิลวอคกี บัคส์ คว้าแชมป์ครั้งสุดท้าย ปี 1971 ดังนั้นครั้งนี้ จะเป็นการจารึกประวัติศาสตร์ครั้งหนึ่งของ NBA และหากย้อนหลังทุกๆ 5 ปี ย่อมพบว่า รอบชิงชนะเลิศ มักมีสิ่งน่าจดจำเกิดขึ้นเสมอ

ปี 2016 โกลเดน สเตท วอร์ริเออร์ส ถูกมองว่าเป็นโคตรทีม ด้วยสถิติชนะ 73 เกม สูงสุดเฉพาะฤดูกาลปกติ และขึ้นนำซีรีส์รอบชิงชนะเลิศ 3-1 เกม ทว่าเกิดดราม่า คลีฟแลนด์ คาวาเลียร์ส ตามตีเสมอ 3-3 เกม ก่อนบุกมายัดเยียดความปราชัยคาบ้านแก่ สตีเฟน เคอร์รี และผองเพื่อน เกม 7 เริ่มจาก เลอบรอน เจมส์ บล็อกลูกเลย์อัพของ อังเดร อิกัวดาลา (The Block), ไครี เออร์วิง ยิง 3 คะแนน แซงนำ 92-89 (The Shot) และ เควิน เลิฟ อาศัยรูปร่างสูงใหญ่ บีบให้ เคอร์รี ยิง 3 คะแนนลุ้นตีเสมอพลาด (The Stop)

ทำให้ คาวาเลียร์ส กลายเป็นทีมแรกของ NBA ตามหลัง 1-3 เกม แล้วแซงปิดซีรีส์ 4-3 เกม, แชมป์ NBA ทีมแรกที่ฉลองชัยนอกบ้าน นับตั้งแต่ ซาน อันโตนิโอ สเปอร์ส ปี 1999 รวมถึง ทีมแรกที่ชนะเกม 7 นอกบ้าน ตั้งแต่ วอชิงตัน บุลเล็ตต์ส ปี 1978 และปิดฉาก 52 ปีที่รอคอยแชมป์กีฬาอาชีพของชาวเมืองคลีฟแลนด์ นับตั้งแต่ บราวน์ส คว้าแชมป์อเมริกันฟุตบอล เอ็นเอฟแอล (NFL)

ปี 2011 ไมอามี ฮีต ยุค “ซูเปอร์ทีม” นำโดย ดีเวย์น เหว็ด, เลอบรอน เจมส์ และ คริส บอช ปะทะ ดัลลัส มาเวอริกส์ คู่ปรับเมื่อ 5 ปีก่อน ไมอามี ขึ้นนำ 15 แต้ม เหลือเวลา 7:14 นาที กำลังจะทิ้งห่าง 2-0 เกม ทว่า มาเวอริกส์ รันคืน 22-5 ซึ่งจบด้วย เดิร์ก โนวิตซ์กี ฟอร์เวิร์ดชาวเยอรมัน พาบอลตะลุย หมุนตัวแล้วเลย์อัพมือซ้าย แซงชนะ 95-93 ตีเสมอซีรีส์ 1-1 เกม

ต่อมาเกม 4 โนวิตซ์กี สร้างตำนาน “Fever Game” ลงเล่นทั้งๆ มีไข้ 38 องศาเซลเซียส ปิดสกอร์ตัดสินเกมด้วยลูกเลย์อัพ เฉือน ไมอามี หวุดหวิด 86-83 ตีเสมอซีรีส์ 2-2 เกม นับจากนั้น “แมฟส์” กวาดอีก 2 เกมที่เหลือ ปิดจ๊อบ ฮีต ยุค “บิ๊กทรี” ภายใน 6 เกม ครองแชมป์สมัยแรกของแฟรนไชส์ ทำให้ มาร์ค คิวบาน เจ้าของ และขุนพล ดัลลัส ฉลองยันฟ้าสว่าง ที่คลับแห่งหนึ่ง บนชายหายไมอามี

ปี 2006 เปรียบดั่งหนังภาคแรกของ ฮีต ปะทะ แมฟส์ ดราม่าอยู่ที่เกม 3 ไมอามี ตามหลังเกิน 10 แต้ม มีสิทธิ์ตกเป็นรอง 0-3 เกม กระทั่ง “ดี-เหว็ด” จุดประกายแก่เพื่อนร่วมทีม เหมา 42 แต้ม แซงชนะ 98-96 ตีตื้นเหลือ 1-2 เกม แล้วบดขยี้ต่อ ไม่รอแล้วนะ ซัดอีก 36 แต้ม เกม 4, 43 แต้ม เกม 5 รวมลูกโทษแซงนำช่วง 1.9 วินาทีสุดท้ายของการต่อเวลา และ 36 แต้ม เกม 6

เหว็ด กลายเป็นผู้เล่นคนที่ 6 ในประวัติศาสตร์ของ NBA ซึ่งทำคะแนนอย่างน้อย 40 แต้ม เฉพาะรอบชิงฯ และยิง 21 ฟรีโธรว์ เป็นสถิติสูงสุดของรอบชิงฯ บวกความโดดเด่นตลอดซีรีส์ ทำให้เขาคว้ารางวัล ผู้เล่นทรงคุณค่า (MVP) รอบชิงชนะเลิศ อายุน้อยสุดอันดับ 6 (ถูก คาไว เลียวนาร์ด แซง เมื่อปี 2014) แถมช่วยให้ ชาคิลล์ โอ’นีล เซ็นเตอร์ไซส์ยักษ์ ซิวแหวนแชมป์วงที่ 4 ของอาชีพ

ถึงจุดนี้คงต้องเอาแบบย่อๆ เพราะเนื้อที่เหลือน้อย ปี 2001 อัลเลน ไอเวอร์สัน การ์ด ฟิลาเดลเฟีย เซเวนตีซิกเซอร์ส สวมบทตัวแสบ ปล้น 1 เกม จากถิ่น สเตเปิล เซ็นเตอร์ แบกทีม 48 แต้ม ตลอดการลงสนาม 52 จาก 53นาที เอาชนะ แอลเอ เลเกอร์ส ช่วงต่อเวลา 107-101 ทำให้ เลเกอร์ส พลาดทำสถิติเพลย์ออฟ 15-0 ทีมแรก ถึงแม้จะพ่ายแพ้แบบขาดลอย 1-4 เกม และภาพแห่งความทรงจำที่เราเคยเห็นตาม โซเชียล มีเดีย จังหวะ “เอ.ไอ.” ครอสส์โอเวอร์หลบ ไทรอนน์ ลู จนหัวทิ่ม แล้วเดินข้าม

สุดท้ายนี้ปี 1996 ชิคาโก บูลล์ส เข้าเพลย์ออฟด้วยสถิติชนะ 72 เกม ช่วงฤดูกาลปกติ ต้อน ออร์แลนโด แมจิก ยุค 2 ซูเปอร์สตาร์วัยหนุ่ม ชาคิลล์ โอ’นีล กับ แอนเฟอร์นี ฮาร์ดอเวย์ 4-0 เกม มาถึงรอบชิงชนะเลิศ พบ ซีแอตเทิล ซูเปอร์โซนิคส์ ของคู่หูมหากาฬ ชอว์น เคมพ์ กับ แกรี เพย์ตัน ถึงกระนั้น ไมเคิล จอร์แดน ซัดเฉลี่ย 27.3 แต้ม ตลอดซีรีส์ 6 เกม คว้า MVP รอบชิงฯ สมัยที่ 4 และนั่นคือสิ่งที่สร้างการยอมรับว่า บูลล์ส คือ ยอดทีมตัวจริง แตกต่างจาก วอร์ริเออร์ส ชุดชนะ 73 เกม